Rijstvelden in Sapa en de 2nd most dangerous road

0600 uur
nog net op tijd wakker voor de trein stil staat, vietnamese karaoke muziek klinkt alweer door de speakers en we moeten snel opstaan, kleren aan tas dicht en de trein uit. voordat ie weer verder gaat naar de volgende bestemming. wij zijn inmiddels in lao cai aangekomen en nemen afscheid van onze mede passagiers, 2 israeli  die ook noord vietnam aan het verkennen waren. We hebben lekker onze slaap in kunnen halen van de afgelopen dagen, heerlijk zo'n slaaptrein. We staan nu zo'n 500 meter van de chinese grens... mm we kunnen ook nog naar china gaan...

maar besluiten toch door te gaan naar Sapa en na een uurtje flink slingerend de berg op racend met een minibus komen we aan in Sapa een bergstadje waarvan uit je mooie trekkingtochten kunt maken, we waren nog niet uitgestapt en er kwamen al vrouwen en vooral kinderen naar ons toe met de vraag ( die ik nu niet meer uit mn hoofd krijg) "wanne buy", "you buy from me sir" en " where you from" de meisjes wilden van alles verkopen en bleven het stuk naar het hotel met je meelopen, wij natuurlijk de vragen beantwoorden, met dat we uit nederland kwamen ed.  en ik verbaasde me dat ze hier zo goed Engels spraken zelfs de meisjes van een jaar of 8, 9. Dat was in de hoofdstad Hanoi wel anders, waar een flesje water bestellen af en toe nog moeilijk was.

In ons hotel de grote backpack's afgegooid en 's ochtends rond een uur of tien zijn we vertrokken met de daypacks gevuld met een schone onderbroek een handdoek. zwembroek en water. We bleven die nacht namelijk niet slapen in een hotel maar in een homestay ergens in de bergen bij een hiltribe nl. 'the black Hmong people'

Met een groepje bestaand uit (hoe kan het ook anders) 2 andere nederlanders (Bas en Jaap) een Israelisch meisje en 2 Denen gingen we op pad. Jaap die trouwens nog geen 300 meter bij ons vandaan woont ( korvelseweg, wat is de wereld toch klein (hallo jaap:) )

 Tussen de rijstvelden door lopend hadden we een fantastisch uitzicht ik wist niet dat er zoveel kleuren goen bestonden, echt heel erg mooi.

Die vrouwen die ons al hadden opgewacht toen we uit t busje kwamen liepen nog steeds met ons mee, mm waarom zou dat nou zijn..,rond een uur of 2 's middags waren we bij het dorpje aan gekomen waar die vrouwen woonden, en plots kwamen ze met allerlei koopwaar op de proppen, doeken, hangmatten houten poppetjes armbandjes en andere prul (waar je niets aan hebt) Natuurlijk had Yoni een aantal dingetjes gekocht uit medelijden met die vrouwtjes die dat hele stuk met ons hadden meegelopen..

Daarna hebben we nog een paar uur doorgelopen, tot dat we bij onze homestay waren, een soort blokhut opgebouwd uit baksteen en bamboe. Eerst een lekkere duik genomen in de snelstromende  maar heerlijk verfrissende rivier. Om daarna met ons 7en lekker te gaan eten wat de vrouw des huizes had gemaakt, na wat gekletst en gekaart te hebben zijn we rond een uur of 10 naar bed gegaan, wij de toeristen sliepen boven en de bewoners van het huis sliepen beneden. Net voordat we gingen slapen hadden Martin (Deense jongen) en ik nog een grote kakkerlak gezien die over onze matrassen rende, we besloten maar niets tegen de dames te zeggen....

's Ochtens lekker banana pancakes gekregen en we hadden weer genoeg energie voor een flinke wandeling. 's Avonds weer terug in het hotel en met de hele groep weer "lekker" gegeten en daarna Yoni's verjaardag gevierd in Sapa. Yoni had iedereen op een chocolade taartje getrakteerd en Bas had zelfs een kaarsje geregeld voor op Yoni's taartje, daarna nog even een biertje gepakt om vervolgens om 12 uur 's nachts Bas zijn verjaardag te vieren, hij was namelijk de 10de jarig.

Volgende dag nog een dorpje in de buurt verkend en tickets gekocht voor een tochtje richting de Laotiaanse grens (lees: 'grens van laos') 

Van Sapa, Vietnam, naar Luang Prabang in Laos:

Op dinsdag 11 aug vertrokken we naar Laos: het land waar we al veel mooie verhalen over hadden gehoord en waar we na 1,5 week Vietnam ook echt zin in hebben!

Het noorden van Vietnam was mooi om te zien, met name de prachtige rijstvelden in Sapa (iew, lees net van die kakkerlak op mn bed!! dat is dan wel weer even minder van het jungleverblijf), maar qua mentaliteit hebben de Vietnamesen ons hart niet gestolen.

Op naar aardigheid en relaxheid in Laos!

Dinsdag zijn we voor de zesde dag op een rij rond 06.00u opgestaan. In alle vroegte zou ik (Yoni) samen met het personeel nog snel mijn weggewaaide wasgoed zoeken op het dak van het hotel... De dag ervoor hadden we onze was weggebracht en bij het ophalen zag ik dat er wat kledingstukken ontbraken, nu heb ik natuurlijk niet de meest mooie outfits meegebacht en ik kon me ook niet voorstellen dat iemand mijn backpack-bh wilde hebben / stelen ....:) Maar het is toch fijn als de weinige kleding die ik bij me heb ook nog steeds aan kan doen.

 De receptioniste die amper Engels sprak begreep uiteindelijk wat ik bedoelde en de volgende morgen als het weer licht was konden we op het dak gaan kijken waar ze de was te drogen hadden gehangen. Gelukkig was alles ineens de volgende morgen terecht..

Tja: backpacktime is aangebroken! Geen luxe hotels meer en uitslapen is er ook niet meer bij. Ook onze meegenomen lakenzakken hebben we al een paar keer kunnen (of eerder, moeten) gebruiken aangezien we niet zeker wisten of het bed nu wel of niet verschoond was...

Maar dit hoort dan ook bij het Echte reizen :). Des te meer genieten we straks van het moment dat we een mooi (schoon) guesthouse hebben en wel weer kunnen uitslapen!

 Vanuit Sapa zouden we iig een touristic bus krijgen die ons in 8 uur naar de grens van Laos zou brengen in het onbekende plaatsje Dien Bien Phu. Vanaf onze ophaalplek konden we nog even internetten aangezien de bus vertraging had. Maar na een dik half uur was de bus er nog steeds niet en werden Nick en ik een klein stukje door 2 brommers weggebracht waar ' de'  bus dan zou komen. Die kwam inderdaad, maar het was niet bepaald een toeristische bus. De busrit zou 8 uur duren en we zouden rond half 8 's ochtens opgehaald worden, dat half 8 werd half 9, en de bus zat al een beetje vol ....

Je kan het beter een levensmiddelenvervoerbusje noemen met her en der een plekje voor een persoon. Bij iedere bocht moesten we links en rechts in de bus kijken of er niet iets was omgevallen of op ons kon vallen. Zo schoven de fietsen in dozen achter ons steeds richting ons en verder drilde de kip in een zak water met bloed voor ons de bus door. Geeft niks, dit was allemaal nog wel komisch en moet je een paar hebben meegemaakt aangezien je in NL dus echt niet kan voorstellen dat je zo vervoerd wordt! We waren overigens wel de enige toeristen in dit busje en de rest waren locals. Zo stopten we ook om de zoveel km om weer een nieuwe lading mensen mee te nemen. En hoezo passen er in een bus voor 10 personen, maar 10 mensen?? HIer pasten makkelijk 16 mensen in, gewoon een beetje op elkaar zitten en we rijden weer verder. Regelmatig kregen we een flashback van Bolivia waar het reizen op deze manier in de localbussen (chickenbus) heel normaal is.

Succes straks Sanne en Ivo! :)

Van personal space hebben ze hier nog nooit gehoord, althans niet in de bus. Verder hadden ze bij het boeken van ons ticket ook niet gezegd dat we een soort Dakar-tour zouden krijgen.. Nooit geweten dat je zo onder het zand kan zitten van het zitten in een bus! Airco kende deze localbus niet, dus wij hadden ARKO.. Ook was niet verteld dat de weg nog in de maak was en dat het bijna alleen maar dirt-road was.

Oftewel, 2,5 dag gingen we erover doen om op onze plaats van bestemming, Luang Prabang in Laos, te kunnen komen! In 2,5 dag hebben we misschien maar 600 km afgelegd, maar wat wil je als het een weg is, die vergelijkbaar is met de Most Dangerous Road uit Bolivia! Dag 1 reden we in de mini levensmiddelenbus tot aan de grens, berg op berg af en afgrond links en afgrond rechts. Ik kon geen berg meer zien, maar wist niet dat de volgende dag echt de tweede, of derde :), meest afschuwelijke weg uit mn leven te wachten stond. De bus vanuit Dien Bien Phu vertrok dit keer om 05.30u en dit keer waren we niet de enige toeristen. Ook enkele Fransen stapten in de bus. Deze bus was iets groters dan die minibus van gisteren en dit keer gingen de backpacks samen met weer tal van levensmiddelen, etenswaars, kleding, enz enz op het dak van de bus. Een bus die behoorlijk prehistorisch oogde...

Nick en ik doken snel de bus in om iig een beter plekje dan gisteren te bemachtigen. Maar ook hier was de bus van binnen al volgepropt met spullen. Moet het gangpad bij ons altijd leeg blijven in de bus, hier moest je over de dozen en tassen heen lopen om naar je stoel te kunnen. Leuk detail: alle Vietnamesen trekken nog wel snel hun slippers uit voordat ze over de spullen van een ander gaan lopen.

Eenmaal bij je stoel aangekomen kan je je benen niet kwijt omdat er bij je voetengedeelte ook weer dozen, tassen en ik weet niet wat hebt liggen. Altijd fijn als je een nieuwe busrit van 8 u voor de boeg hebt en ook voor de langbenige toerist kan je dit geen businessclass noemen..

Na een half uur vertraging (dat is hier heel normaal) vertrokken we naar de grens: We hadden al wilde verhalen gehoord over de lastige doaniers van Laos, maar ze waren hier allervriendelijkst. Wel namen ze er alle tijd voor en hebben we denk ik zo'n 2,5 uur moeten wachten totdat alle met de HANDingevulde paperassen waren ingevuld door de doaniers. Ondertussen hadden de regendruppeltjes zich getransvormeerd in ware stortbuien en konden we de bergen om ons heen nog maar amper zien.  Hmm, ik begon het al iets minder leuk te vinden. Zeker nadat ik toen pas hoorde dat de bus de dag ervoor niet vertrokken was omdat het regende!

Maar goed, we vetrokken in onze hobbelbus en begonnen aan de meest enge busrit die ik ooit heb gehad! Na nog geen minuut downhill te rijden bleek inderdaad dat de wegen niet geasfvalteerd waren en dat ons alleen maar een glibberige slingerende modderweg door de bergen te wachten stond. Na 500 meter moesten we een scherpe bocht nemen en de bus gleed door de modder en helde behoorlijk scherp naar rechts over: ik zat natuurlijk weer bij het raam aan de verkeerde kant en keek zo de afgrond in! Iedereen gilde (behalve Nick en een paar locals, die het allemaal weer reuze spannend vond..) en ik heb nog nooit zo'n eng moment meegemaakt. Gelukkig zijn deze prehistorsch-uitziende bussen daar op gemaakt, hebben ze allemaal een four-wheeldrive en is zo'n gezellig tochtje voor de chauffeur gesneden koek. Er gingen zelfs een paar jongens vrijwillig mee als hulpje voor alle spullen..

Het enige mooie aan de tocht waren de prachtige uitzichten over de bergen, de rijstvelden en de jungle, dat dan weer wel... Dus wie ooit in een echte rollercoaster wil, die net niet over de kop gaat: boek deze busrit! Ik heb zoveel mogelijk NIET uit het raam gekeken, terwijl Nick van de meest mooie landschappen genoot of verdiept was in zijn boek.

Na deze enge helling kwamen er nog tal van andere afgronden en aan vangrails doen ze niet, zo ook niet aan het iets breder maken van de weg. Verder duurde de busrit weer wat langer dan gepland omdat de bus zich regelmatig vastreed in de modder. Enkele keren moesten de mannen de bus met een touw uit de modder trekken terwijl wij vrouwen aan de zijkant van de weg in de modder stonden en de muggen van ons af moesten slaan.  Ook werd de weg regelmatig onderbroken door een door de regen gevormde rivier. Wij uit de bus en lopend over het smalle bruggetje: de bus rijd vervolgens dwars door de rivier! echt ongelofelijk wat die bus allemaal kon!

Leuke filmpjes hebben we hier van, die zetten we er nog op!

Uiteindelijk kwamen we om 18u aan bij het eerste echte bergdorp.  Daar konden we meteen een vervolgbus pakken naar Udomxai, zodat we net wat dichter in de buurt waren van onze bestemming Luang Prabang. Na een busrit van de meeste lange 16 uur ooit, konden we eindelijk inchecken in een hotel en slapen.

Gisteren zijn we na een fijne busrit over verharde wegen en waarbij ik wel hebben kunnen genieten van al het moois buiten zijn we aangekomen in LUANG PRABANG! En we zijn hier nog maar een dikke dag en het ziet er nu al heeel gezellig uit! Vakantie-tijd!

Veel liefs van Nick en Yoni